Autor ubolewa, ze dzieci w Polsce już na ławie szkolnej „zaprawiają się do służby śledczej” tropiąc nielegalny handel, tymczasem na emigracji, w Paryżu, grono osób zgrupowane wokół „Kultury”, jak gdyby nigdy nic, postanowiło wziąć w obronę „jednego z reżymowych emigrantów”, Czesława Miłosza.

Autor rozważa przyczyny upadku Polski międzywojennej i zastanawia się nad drogą, którą powinna wybrać emigracja, by jak najlepiej przysłużyć się sprawie narodowej.

Wierszowana, satyryczna szopka noworoczna, ukazująca w krzywym zwierciadle główne siły polityczne emigracji i wydarzenia minionego, 1951 roku.

Notatka podsumowująca „sprawę Miłosza” i jej echa za oceanem.

Ryszard Wraga negatywnie ustosunkowuje się do Czesława Miłosza i jego decyzji zerwania z komunizmem. Jego zdaniem artykuły publikowane przez Miłosza na Zachodzie „zniekształcają rzeczywistość w Polsce, gloryfikują kolaborantów i aparat sowiecki”. Wraga sugeruje, że redaktorzy „Kultury” musieli mieć jakieś poważne powody, że zajęli się tak „energicznym lansowaniem” Miłosza.