Pisarz, poeta, tłumacz.
Młodość spędził we Lwowie. W trakcie nauki w gimnazjum debiutował na łamach „Wici” „Prologiem ku czci Zygmunta Krasińskiego”. Zdał maturę w Wiedniu, studiował germanistykę, romanistykę i historię sztuki.
Podczas I wojny służył w Legionie Wschodnim, później został wcielony do armii austriackiej. Po wojnie wrócił do Lwowa, gdzie wciąż studiując, pracował jako nauczyciel. W 1920 r. związał się ze „Zdrojem”, dwa lata później przeniósł się do Łodzi, gdzie został kierownikiem literackim Teatru Miejskiego.
W 1936 r. wyszła jego pierwsza i jedyna powieść „Sól ziemi”. Wybuch II wojny zastał go na stypendium rządowym w Paryżu. Poprzez Niceę wyemigrował z rodziną w 1941 r. do Nowego Jorku, gdzie mieszkał do śmierci.
Bardzo aktywny w organizowaniu emigracyjnego życia literackiego, był redaktorem „Tygodniowego Przeglądu Literackiego – Koła Pisarzy z Polski” i działaczem Pen Clubu in Exile. Początkowo podtrzymywał kontakty z czasopismami w kraju, później publikował zarówno w „Kulturze”, jak i w londyńskich „Wiadomościach”. Od 1952 r. współpracował też z Radiem Wolna Europa. Jego najważniejszy zbiór esejów „Orfeusz w piekle XX wieku” ukazał się w Bibliotece „Kultury” w 1963 r.
