Zdjęcie
Fotografia Stanisława Westfala ze skrzydełka obwoluty książki "Rzecz o polszczyźnie" wyd. Veritas, Londyn 1956 r. / Sygn. sm00150
© INSTYTUT LITERACKI
Powrót do listy

STANISŁAW WESTFAL

Biografia


PUBLICYSTA
ur. 16 lipca 1911 r. w Lublinie
zm. 25 kwietnia 1959 r. w Glasgow

Językoznawca i publicysta.
Skończył gimnazjum w Lublinie, a potem polonistykę w Uniwersytecie Warszawskim (1934 r.) i lituanistykę w Uniwersytecie Kowieńskim (1937 r.). W latach 1937-1938 był asystentem i lektorem języka litewskiego w UW. W tym czasie współpracował też z Komisją Językową PAU. Od 1938 r. do 1939 r. był attache prasowym Poselstwa RP w Kownie.
W latach 1939·1941 pracował w Prezydium Rady Ministrów w Angers i w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych RP w Londynie. Od 1941 r. do końca wojny zajmował się kwestiami związanymi z państwami bałtyckimi w Ministerstwie Spraw Zagranicznych RP. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii i poświęcił się pracy naukowej. Od 1947 r. do 1949 r. był starszym asystentem przy katedrze slawistyki uniwersytetu w Lund (Szwecja). W 1949 r. został wykładowcą filologii polskiej w University of Glasgow w Szkocji. W 1953 r. doktoryzował się w Uniwersytecie Londyńskim. Ze względu na stan zdrowia odszedł z pracy, zmarł przedwcześnie w wieku 48 lat.
Prócz prac ściśle naukowych publikował teksty popularyzatorskie, poświęcone językowi polskiemu, jego historii i kontekstom lingwistycznym. Pisał do wielu pism emigracyjnych m.in. do londyńskich „Wiadomości”, „Dziennika Polskiego” i „Dziennika Żołnierza”, „Orła Białego” i „Kultury”. Maria Danilewicz Zielińska w swym opracowaniu Szkice o literaturze emigracyjnej (Biblioteka Kultury nr 289, 1978 r.) określa Westfala słowami „instytucją jednego człowieka”. „Do śmierci był autorytetem w sprawach językowych, stróżem poprawności językowej i, co było jego ciekawą specjalnością, recenzentem nowowydanych książek pod kątem indywidualnych cech języka ich autorów” - pisała.
Jego debiut na łamach „Kultury” to do dziś cytowana rozprawa pt. „Radziecki czy sowiecki” na temat terminologii narzucanej przez peerelowską biurokrację. Tekst ten został wydrukowany w „Kulturze” dwa razy: w 1950 r. nr 7/33-8/34 i w 1973 r. nr 7/310-8/311.
Rozsiane po kilkudzisięciu pismach emigracyjnych teksty Westfala zebrała i wydała swym nakładem wdowa po uczonym - Krystyna Westfalowa (Teka językowa wyd. Biblioteka Instytutu Polskiego i Muzeum Sikorskiego w Glasgowie, Glasgow, 1975 r.) Jeszcze za życia autora, nakładem londyńskiego „Veritasu” wyszła jego znakomita Rzecz o Polszczyźnie (Londyn, 1956 r.)  
W 1990 r., dzięki funduszowi zapisanemu w testamencie przez Krystynę Westfal, ustanowiono w uniwersytecie w Glasgow stypendium Jego imienia. Jest przyznawane corocznie, najlepszemu szkockiemu studentowi zajmującemu się badaniem historii literatury i języka polskiego.
W 2014 r. prof. Henryk Duda (KUL) pisał o Westfalu: „(…) Lektura jego tekstów pokazuje, że można go nazwać prekursorem feministycznych badań nad językiem, był „prekursorem lingwistyki płci”. (Stanisław Westfal. Zapomniany prekursor lingwistyki płci, Lublin, 2014 r.)
    
Pomiń sekcję linków społecznościowych Facebook Instagram Vimeo Powrót do sekcji linków społecznościowych
Powrót na początek strony