Pisarz, reporter, scenarzysta filmowy i autor słuchowisk. Syn Henryka Orłosia i Seweryny z Mackiewiczów, siostry pisarzy Stanisława „Cata” Mackiewicza i Józefa Mackiewicza.
Dzieciństwo spędził w Warszawie, podczas wojny wraz z rodzicami przeniósł się w okolice Łańcuta. Po wojnie znów zamieszkał w stolicy, gdzie skończył gimnazjum i studia prawnicze.
Od debiutu w „Twórczości” w 1958 r. pisał opowiadania i reportaże, wydał kilka zbiorów.
W latach 60. tworzył słuchowiska i scenariusze dla radia i telewizji.
Jego problemy z władzą PRL-u rozpoczęły się od napisanej w 1971 r. powieści „Cudowna melina”, w której krytycznie sportretował elity systemu. Po odmowie publikacji przez Czytelnika Orłoś zdecydował się wydać ten tekst w Bibliotece „Kultury”. Książka ukazała się w 1973 r., co na wiele lat przerwało krajową karierę autora. Został nań nałożony tzw. podmiotowy zapis cenzury, tj. zakaz druku nie tylko tekstów, ale także wzmianek o nim. Rok później jako wyraz uznania środowiska pisarskiego (była to nagroda składkowa) otrzymał Niezależną Nagrodę Literacką.
W 1983 r. Orłoś wydał w „Kulturze” powieść „Trzecie kłamstwo”, a w 1987 r. „Historię »Cudownej meliny«”, reportaż, w którym opisuje szczegółowo reperkusje po publikacji pierwszej książki.
W Instytucie Literackim wydał:
