Pisarz, dramaturg, poeta, profesor slawistyki. Pierwsze lata życia spędził w Sanoku, studia polonistyczne rozpoczął w 1938 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, podczas których brał udział w pierwszych konkursach poetyckich. Naukę przerwał mu wybuch II wojny światowej, w której Pankowski wziął udział jako członek Związku Walki Zbrojnej. W 1942 r. został aresztowany przez gestapo i do końca wojny był więziony w obozach koncentracyjnych (Auschwitz, Gross–Rosen i Bergen–Belsen).
Po wyzwoleniu, dzięki stypendium naukowemu, Pankowski pojechał do Brukseli, gdzie skończył studia slawistyczne i został profesorem uniwersyteckim.
W latach 50. był recenzentem literatury w „Kulturze”. Za tom prozy poetyckiej „Smagła swoboda” otrzymał Nagrodę Literacką „Kultury” za rok 1954 – pierwszą nagrodę literacką, jaka została przyznana przez Instytut Literacki. Współpraca została zerwana w 1958 r., po podróży Pankowskiego do Polski. Zdaniem pisarza Giedroyciowi nie podobały się jego entuzjastyczne relacje z kraju. Pankowski przez całe życie wykładał polonistykę na uniwersytecie w Brukseli i pisał powieści, wiersze i dramaty. W 2001 r. został nominowany do nagrody NIKE za powieść „Z Auschwitzu do Belsen”, a w 2008 r. otrzymał Nagrodę Literacką „Gdynia”.
