Pisarz, publicysta i dziennikarz.
Pochodził z rodziny szlacheckiej Antoniego Mackiewicza i Marii z Pietraszkiewiczów, był bratem Stanisława Cata-Mackiewicza i Seweryny. Młodość spędził w Petersburgu, do gimnazjum uczęszczał w Wilnie, skąd jako ochotnik wyruszył na wojnę polsko-bolszewicką.
Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie i Uniwersytecie Warszawskim, studiów jednak nie ukończył.
Od początku lat 20. publikował artykuły w prasie, od 1923 r. stale współpracując z wydawanym przez brata wileńskim „Słowem”. Jako dziennikarz zajmował się głównie sytuacją polityczną, ze szczególnym uwzględnieniem terenu Kresów wschodnich. Jednocześnie publikował zbiory nowel oraz powieść. Przeszedł na prawosławie, by wyrazić sprzeciw przeciwko polityce Polski wobec mniejszości wyznaniowych. W 1939 r. po ucieczce do Kowna, powrócił do Wilna gdzie podczas rządów litewskich wydawał gazetę „Słowo codzienne”. Za czasów sowieckich pracował fizycznie. Podczas okupacji niemieckiej dostał propozycję redagowania gazety po polsku, którą odrzucił, ale opublikował w niej w 1941 r. kilka tekstów antysowieckich. Najprawdopodobniej właśnie za to Armia Krajowa wydała na niego wyrok śmierci, którego jednak nie wykonano, i który później został odwołany.
W 1943 r. na zaproszenie Niemców pojechał do Katynia, gdzie uczestniczył w ekshumacji grobów żołnierzy polskich. Stał się później jednym z najważniejszych świadków zbrodni katyńskiej i autorem książek poświęconych tej tematyce.
W 1944 r. po wkroczeniu Sowietów, wraz z żoną, Barbarą Toporską, przedostał się do Rzymu, a stamtąd do Londynu.
Już w 1948 roku ukazała się zredagowana przez Mackiewicza książka "Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów" z przedmową gen. W. Andersa.
W 1955 r. przeprowadził się do Monachium, gdzie mieszkał do końca życia.
Współpracę z „Kulturą” rozpoczął w 1951 r. i od tego czasu jego teksty pojawiały się na łamach czasopisma niezbyt często, lecz dość regularnie. Giedroyc najchętniej publikował jego prozę, niezbyt zaś cenił jego analizy polityczne. Nakładem Biblioteki „Kultury” ukazała się w 1957 r. powieść "Kontra", a w 1969 r. kolejna, zatytułowana "Nie trzeba głośno mówić". Na łamach czasopisma kilkukrotnie ukazywały się także polemiki Mackiewicza dotyczące tekstów o Katyniu, zawierające sprostowania faktograficzne.
