Pisarz, eseista, dziennikarz, działacz opozycji.
Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów należał do grupy skupionej wokół Lothara Herbsta, adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej. Do grupy należeli między innymi Jarosław Broda, Leszek Budrewicz, Wiktor Grotowicz.
Filar oraz rzecznik Studenckiego Komitetu Solidarności założonego 13 grudnia 1977 r. we Wrocławiu. Członek Klubu Samoobrony Społecznej powołanego 3 maja 1979 r.
W drugiej połowie 1979 r. członek zespołu redakcyjnego niezależnego kwartalnika społeczno-kulturalnego „Tematy”. Współtwórca niezależnego pisma Studenckiego Komitetu Solidarności „Podaj dalej”. Współpracownik redakcji „Biuletynu Dolnośląskiego”, którego założycielem i pierwszym redaktorem był Jan Waszkiewicz. Pismo ukazywało się od czerwca 1979 r. do czerwca 1981 r. Członek nieformalnej Rady Jedności z ramienia Studenckiego Komitetu Solidarności.
Po studiach
Ze względu na działalność opozycyjną objęty zakazem stałej pracy. Po zakończeniu studiów pracował m.in. jako bibliotekarz, pomocnik murarza, instruktor wychowania fizycznego na turnusach dla psychicznie chorych. W październiku 1979 r. wziął udział w głodówce w kościele św. Krzyża w Warszawie na znak solidarności z więzionymi sygnatariuszami Karty 77 w Czechosłowacji. W maju 1980 r. uczestniczył w głodówce w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej w geście solidarności z głodującymi więźniami, m.in. Mirosławem Chojeckim.
„Solidarność”
Od sierpnia 1980 r. w Stoczni Gdańskiej im. Lenina wraz z Konradem Bielińskim, Ewą Milewicz oraz Krzysztofem Wyszkowskim wydaje „Strajkowy Biuletyn Informacyjny Solidarność”. Biuletyn, jako podstawowe i niezależne źródło informacji o strajku, ukazywał się codziennie w nakładzie kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy. Po zakończeniu strajków pracuje w Międzyzakładowym Komitecie Założycielskim NSZZ „Solidarność”. Latem 1981 r. przez krótki okres czasu jest rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy i Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”. Zostaje redaktorem naczelnym pisma „Solidarność”, które ukazywało się w nakładzie 20 tysięcy egzemplarzy.
W utworzonym przez Lecha Bądkowskiego tygodniku „Samorządność” jest kierownikiem działu społeczno-politycznego. Publikuje w gdańskim kwartalniku „Punkt”, a później „Podpunkt”, którego redaktorem naczelnym jest Stanisław Rosiek.
Stan wojenny
Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywa się. Wespół z Maciejem Łopińskim oraz Bernadetą Stankiewicz od marca 1982 r. redaguje i wydaje biuletyn „Solidarność”, pismo gdańskiej podziemnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”. Aresztowany 11 grudnia 1982 r. wraz z Maciejem Łopińskim oraz Bernadetą Stankiewicz pod zarzutem udziału w nielegalnych strukturach „Solidarności” oraz przygotowywania zbrojnego przewrotu. Osadzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku przy ulicy Kurkowej. Zwolniony w lipcu 1983 r. na mocy amnestii.
Współpracuje z Wojciechem Dudą oraz Donaldem Tuskiem, założycielami i pomysłodawcami podziemnego „Przeglądu Politycznego”, który ukazuje się od lutego 1983 r.
„Konspira”
Autor wraz z Marcinem Moskitem (pseudonim „Zbigniewa Gacha”, zmarł na początku 2012 r.) oraz Maciejem Łopińskim opracowuje książkę pod tytułem „Konspira. Rzecz o podziemnej 'Solidarności'”, którą w grudniu 1984 r. wydało wydawnictwo Przedświt (równolegle z paryską oficyną Editions Spotkania). Materiałem do książki były rozmowy z przywódcami podziemnej „Solidarności”, m.in. Bogdanem Borusewiczem, Zbigniewem Bujakiem, Władysławem Frasyniukiem, Aleksandrem Hallem, Bogdanem Lisem. Pisząc tę książkę, autorzy ukrywali się przez ponad miesiąc w jednym z pensjonatów w Polanicy Zdroju oraz na zamku w Jaszkowej.
„Konspira” została uhonorowana nagrodą „Solidarności” Pracowników Wydawnictw za rok 1984 jako najlepsza książka opublikowana w drugim obiegu. Była tłumaczona na języki obce, m.in. czeski, rosyjski, angielski, francuski.
U schyłku komunizmu
W latach 1985-1986 pracownik Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych „Gdańsk” oraz „Świetlik”. Ponownie aresztowany w lutym 1986 r. pod zarzutem współpracy z francuskim wywiadem, dowodem w sprawie było francuskie wydanie „Konspiry”; zwolniony na mocy amnestii w lipcu tegoż roku.
W 1988 r. uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. Od ich zakończenia nie bierze czynnego udziału w działalności politycznej.
Korespondent
W latach 1989-1990 dwukrotnie odwiedza Berlin Zachodni, raz przed zburzeniem Muru Berlińskiego, drugi raz po. Efektem tych wyjazdów były korespondencje z Berlina dla pisma „Młoda Polska”, pisane pod pseudonimem „Mathilde Weckler”.
Od września 1990 r. do lutego 1991 r. przebywa w USA na zaproszenie amerykańskiego wydawcy „Konspiry”. Amerykańska podróż Mariusza Wilka przynosi książkę „Black ’n Red”. Po powrocie do Polski zostaje korespondentem „Gazety Gdańskiej” i wyjeżdża do Rosji.
W styczniu 1992 r. odwiedza, cały czas czynny, łagier Jercewo, w którym osadzony był Gustaw Herling-Grudziński. Pisze list do autora „Innego świata”, a Gustaw Herling-Grudziński zamieszcza go w swym dzienniku, drukowanym w paryskiej „Kulturze” (nr 12/1994).
Rok później Mariusz Wilk zostaje akredytowanym korespondentem paryskiej „Kultury” oraz bliskim współpracownikiem Jerzego Giedroycia. Korespondencje od numeru 5. z 1995 r. noszą nazwę „Listy z Wysp Sołowieckich do Paryża”. W 1998 r. otrzymuje Nagrodę Literacką im. Zygmunta Hertza. Współpracuje z paryską „Kulturą” aż do śmierci Redaktora w 2000 r. Korespondencje z Północy złożą się na pierwszą dużą książkę Mariusza Wilka „Wilczy notes” (1998), a część korespondencji z lat 1998-2000 ukaże się w książce „Wołoka” (2005).
Po śmierci Gustawa Herlinga-Grudzińskiego publikuje swoje zapiski w miejsce „Dziennika pisanego nocą” w dodatku „Plus/minus” w „Rzeczpospolitej”. Współpraca z dziennikiem trwa do 2011 r.
Mieszka w Rosji w Karelii nad jeziorem Onega.
