Poeta, krytyk literacki, tłumacz.
Wykształcony w Warszawie, pierwsze próby literackie podjął przed wojną, publikując wiersze w „Kuźni Młodych”. Wybuch II wojny światowej zastał go na praktyce konsularnej w Buenos Aires, skąd powrócił do Europy, by zaciągnąć się do wojska. Był żołnierzem w Brygadzie Podhalańskiej i Pierwszej Dywizji Pancernej generała Maczka. Po demobilizacji pozostał w Anglii, a w 1948 r. przeprowadził się do Kanady.
Na początku lat 50. zaczął sporadycznie publikować w „Kulturze”, głównie wiersze. Giedroyc uważał go za jeden z nielicznych w środowisku emigracyjnym prawdziwych talentów literackich i w związku z tym wspierał Iwaniuka honorariami i publikacjami niezależnie od stanu finansów „Kultury”. Był wieloletnim przyjacielem i współpracownikiem pisma, nie tylko jako poeta, ale i krytyk literacki. W 1959 r. ukazał się nakładem Instytutu Literackiego jego tom „Milczenia. 1949-59. Poezje”. Pięć lat później został laureatem Nagrody Literackiej „Kultury”, co zaowocowało wydaniem kolejnego wyboru wierszy. Za jego najlepszy tom uznaje się „Ciemny czas. Poezje” z roku 1968, wydany również w Bibliotece „Kultury”. Ostatni opublikowany przez Iwaniuka w Instytucie Literackim tom to „Moje strony świata. Poezje” z 1994 r.
