Dziennikarz, pierwszy berliński korespondent „Kultury”, działacz polityczny.
Był synem Ludomira Prądzyńskiego i Marii z d. Pajewskiej. W 1926 r. ukończył Gimnazjum Męskie Wojciecha Górskiego pod wezwaniem Św. Wojciecha w Warszawie. Skończył prawo na uniwersytecie w Lille, we Francji. Od 1932 r. do wybuchu wojny był zawodowym dziennikarzem i publicystą. Drukował m.in w „Pionie” (komentarze i opinie pod ps, „Junius”), oraz pod własnym nazwiskiem w „Polsce Zbrojnej”, gdzie pisał artykuły o gospodarce, spółdzielczości i sytuacji politycznej.
Fot. z lewej - Jerzy Prądzyński. Warszawa, wiosna 1936 r. Fot. z prawej - Ślub z pierwszą żoną Marią. Warszawa 1936 r. (J.P. widoczny w głębi po prawej).
Wszystkie fotografie Jerzego Prądzyńskiego pochodzą z archiwum rodzinnego.
W kampanii wrześniowej walczył w 9. Pułku Strzelców Konnych, i zwiadzie 77. Pułku Piechoty w grupie płk. Pełczyńskiego, dostał się do niewoli i wojnę spędził w Oflagu VII A w Murnau.
Jeniec nr 32359, Oflag VII A Murnau.
Po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską dotarł do Włoch, gdzie wstąpił do 2. Korpusu. Służył w 12 Pułku Ułanów Podolskich, a następnie w redakcji „Orła Białego” i w biurach tego pisma w Brukseli i Londynie (do 1948 r.) Wojnę zakończył w stopniu porucznika kawalerii.
Od 1945 r,. był członkiem Polskiego Ruchu Wolnościowego Niepodległość i Demokracja (NiD), redagował „Trybunę” - pismo tego ugrupowania. W latach 1949-1954 był członkiem Rady Politycznej.
Jerzy Giedroyc planował uczynienie go korespondentem berlińskim od początku 1951 r. W liście do Juliusza Mieroszewskiego pisał: „Nareszcie znalazłem kandydata, który wydaje mi się dobry. Jest to Jerzy Prądzyński, którego znam jeszcze sprzed wojny, który ma dobrze w głowie mimo przynależności do NiD-u”. (list J.G. do Juliusza Mieroszewskiego z 18 września 1951r. ). A w liście do Konstantego Jeleńskiego pisał tak: „Jadę pojutrze do Londynu, na parę dni, dla sfinalizowania sprawy korespondenta w Berlinie. Będzie nim zapewne Jerzy Prądzyński i liczę, że już w drugiej połowie października pojedzie do Berlina i rozpocznie pracę”. (list J.G. do Konstantego A. Jeleńskiego z 24 września 1951r. )
Prądzyński do Berlina wyjechał w listopadzie 1951 r. i w numerze 12/50 redakcja „Kultury” ogłosiła jego nominację i adres. W tymże numerze widnieje podpis Prądzyńskiego pod „Oświadczeniem”, w którym kilkunastu pisarzy i działaczy emigracyjnych protestuje przeciw nagonce na Czesława Miłosza.
Od czerwca 1952 r. do stycznia 1953 r, dzięki finansowemu wsparciu Instytutu Literackiego Prądzyński z wraz z Bohdanem Osadczukiem wydawali biuletyn: „Stimmen zu Osteuropäischen Fragen” (aktualny dostęp w czerwcu 2022 r.) publikujący wiadomości, komentarze i przeglądy prasy, poświęcone problemom Europy Wschodniej (ukazało się siedem numerów).
