Działacz komunistyczny i historyk.
W 1937 r. ukończył szkołę powszechną w Łodzi i pracował jako tkacz. Po 1939 r. przebywał na terenie okupacji radzieckiej. Pracował w tkalni, jednocześnie uczył się w szkole średniej. Uciekinier z getta w Białymstoku. Od 1942 r. w partyzantce radzieckiej w Białostockiem. Był członkiem PPR od 1944 (następnie PZPR). Od 1 sierpnia 1944 r. był referentem śledczym Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej w Białymstoku. Następnie ukończył Centralną Szkołę Oficerów Polityczno-Wychowawczych Milicji Obywatelskiej. Był zastępcą komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w Lublinie. Od stycznia 1945 r. był zastępcą komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w Łodzi. Od 10 sierpnia 1945 r. był pracownikiem Komendy Wojewódzkiej w Bydgoszczy. Jesienią 1945 r. został skazany przez Wojewódzki Sąd Rejonowy w Łodzi za zabójstwo na 5 lat więzienia. Został zwolniony w grudniu 1945 r. W 1946 r. odszedł z Milicji Obywatelskiej na studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Ukończył je w grudniu 1948 r. Następnie był zatrudniony jako asystent na Uniwersytecie Łódzkim (od 1951 r. do października 1953 r. jako aspirant). W lutym 1954 r. uzyskał stopień kandydata nauk historycznych pod kierunkiem Natalii Gąsiorowskiej. Adiunktem został w 1954 r. zaś zastępcą profesora w 1954 r.
Od 1956 r. docent w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego. W wyniku kampanii antysemickiej 1968 r. usunięty z Uniwersytetu Łódzkiego. W 1969 r. udał się na emigrację do Francji. W latach 1969-1974 był pracownikiem Centre National de la Recherche Scientifique w Paryżu. Współpracownik Instytutu Literackiego od 1971 r. Zajmował się dziejami ruchu robotniczego.
Wybrane publikacje:
- Z dziejów robotniczego miasta (Warszawa 1951);
- Kryzys surowcowy 1861 - 1865 (głód bawełniany) w przemyśle łódzkim (współautor, Łódź 1955);
- Łódzkie powstanie zbrojne w czerwcu 1905 r. (współautor, Warszawa 1956);
- Walki rewolucyjne w Łodzi i okręgu łódzkim w latach 1905-1907 (Warszawa 1956);
- Rewolucja 1905-1907 na ziemiach polskich (Warszawa 1958);
- Rewolucja 1905-1907 w Rosji (Warszawa 1959);
- Pół wieku dziejów ruchu rewolucyjnego Białostocczyzny 1864-1914 (Warszawa: 1965);
- Rok 1905 w Łodzi, (Łódź 1965).
Był jednym z redaktorów Źródeł do dziejów rewolucji 1905-1907 w okręgu łódzkim, (t. 1-2, Warszawa 1957-1964). Opracował też Wspomnienia rewolucjonisty autorstwa Stanisława Pestkowskiego (Łódź 1961) oraz wybór tekstów źródłowych Wielki Proletariat w okręgu łódzkim (Łódź 1963).
Na emigracji zajął się m.in. problemem antysemityzmu w Polsce:
- Une affaire Dreyfus polonaise. Lee procès de Steiger (1924- 1925), Paris 1974;
- Juifs en Pologne. La question juive pendant l'entre-deux-guerres, Paris 1980;
- Le Gouvernement polonais en exil et la persécution des juifs en France en 1942: D'après des documents inédits, współautor, Paris 1997.
Na łamach „Zeszytów Historycznych” opublikował łącznie 11 tekstów. W kilkuczęściowym artykule krytycznie odniósł się problemów funkcjonowania historiografii partyjnej oraz historiografii PRL. Polemikę z tekstami podjęli inni marcowi emigranci: Aleksander Litwin oraz Józef Lewandowski. Paweł Korzec był też autorem przekładu z języka niemieckiego Raportu Gollerta , który został przedrukowany w Polsce w „drugim obiegu” (Warszawa 1981).
Bibliografia
- Archiwum IPN, sygn. 011224/134;
- Archiwum Akt Nowych, Ministerstwo Spraw Wojskowych, sygn. 3248;
- A. Grabski, Żydowski ruch kombatancki w Polsce w latach 1944-1989, Warszawa 2002, s. 183;
- T. Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944-1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa 2007, s. 194, przyp. 297, 252, 499;
- W poszukiwaniu innej historii. Antologia tekstów opublikowanych na łamach periodyków Instytutu Literackiego w Paryżu, red. R. Stobiecki i S. M. Nowinowski, Łódź - Paryż 2015, s. 885.
