Po wybuchu rewolucji w Rosji rodzina przeniosła się do Wilna, gdzie dorastał. W latach trzydziestych był związany z organizacjami komunistycznymi – to wtedy przybrał towarzyszący mu w późniejszym życiu pseudonim „Jouzas Kēkštas”. W grupie poetyckiej „Żagary” poznał Czesława Miłosza. W 1937 r. internowany w Berezie Kartuskiej, za „działalność antypaństwową na wsi”. W Berezie spędził sześć miesięcy. Po zwolnieniu zamieszkał w Warszawie. W tym czasie opublikował w prasie litewskiej kilka przekładów wierszy Czesława Miłosza.
Po wybuchu II. wojny światowej wrócił do Wilna, będącego pod okupacją sowiecką. Trafił do więzienia, a następnie został zesłany na Syberię. Wolność odzyskał na podstawie układu Sikorski-Majski. Wstąpił do Armii gen. Andersa. Walczył pod Monte Cassino, gdzie był ciężko ranny. Jakiś czas pozostał w Rzymie, ale w 1947 r. wyjechał do Argentyny. Po kilku latach zapadł na zdrowiu – odniesiona w czasie wojny rana spowodowała trwały paraliż, w dużym stopniu uniemożliwiający pracę. Zwrócił się do Jerzego Putramenta, którego znał jeszcze sprzed wojny, dzięki jego protekcji oraz Władysława Broniewskiego w 1959 r. wrócił do Warszawy i otrzymał miejsce w Domu Weteranów Ruchu Rewolucyjnego. Pozwoliło mu to na pracę literacką. W tym czasie tłumaczył dla „Kultury” teksty m.in. Vytautasa Mačernisa i Jonasa Mekasa.
Jest pochowany na cmentarzu w Wólce Węglowej w Warszawie.
