Amerykański pedagog, pisarz, malarz i filantrop.
Był synem Charlesa E. Merrilla, jednego z założycieli Merrill Lynch & Co., firmy maklerskiej i inwestycyjnej. Był przyrodnim bratem poety Jamesa Merrilla (1926-1995). Dzieciństwo i młodość spędził w Nowym Jorku. Uczęszczał do Deerfield Academy i ukończył Harvard College.
W czasie II. wojny światowej służył w armii kanadyjskiej i amerykańskiej, po wojnie służył w Niemczech i Austrii. Był jednym z najważniejszych w XX. wieku amerykańskich aktywistów na rzecz równouprawnienia Afroamerykanów oraz umożliwianiu ubogim uczniom dostępu do wykształcenia. Założył Commonwealth School w Bostonie (jej godłem jest Syrenka warszawska).
Pierwszy raz odwiedził Polskę tuż przed wybuchem wojny, w 1939 r., miał wtedy 18 lat, wizyta ta i wiele późniejszych, już powojennych, to temat jego książki „Podróż – albo Rzeź niewiniątek” opatrzonej przedmową Czesława Miłosza. Miłosz poznał Merrilla w Paryżu, jak sam wspomina w przedmowie do wspomnianej książki – bodaj wiosną 1956 roku. „Był tak ciekaw wszystkiego co mogłem mu opowiedzieć o Polsce, że – jak przyznałem mu się później – sądziłem, że mam do czynienia z wywiadowcą CIA. Ta znajomość, mimo pewnej mojej początkowej nieufności, miała zaowocować. Paryska „Kultura” parę razy otrzymywała od niego sporą finansową pomoc” - pisał Miłosz.
Ciekawość Europy Wschodniej ciągnęła Charlesa Merrilla m.in. do Polski i po wojnie „W powojennej Polsce i Czechosłowacji Merrill czerpał wiedzę o systemie od kilku nowo pozyskanych przyjaciół, m.in. Jacka Woźniakowskiego, i starał się pomagać finansowo instytucjom które wskazali, np. Uniwersytetowi Katolickiemu w Lublinie. Jego liczne pobyty w Polsce, w różnych jej politycznych fazach obfitują w rysy komiczne. Ten filantrop z powołania zdawał się czerpać przyjemność z wyglądania i zachowywania się jak biedak. Toteż woźni nie dopuszczali go nieraz przed oblicze osób kierujących instytucjami, którym pomagał, a lekcję o pazernej Polsce po upadku komunizmu otrzymał w świeżo odnowionym Hotelu Francuskim w Krakowie, starszy kelner złapał go za kark i wyprowadził - nie dla takich chudzin te nasze wspaniałości. Sam o tym opowiadał z humorem”. - to też cytat ze wspomnianej przedmowy poety.
Merrill wiele razy poważnymi sumami wspierał Instytut Literacki, a przede wszystkim sfinansował wydanie kilkunastu książek m.in. Czesława Miłosza czy Borysa Pasternaka „Doktora Żywago”. Świadectwem tych akcji jest obszerna korespondencja między nim a Redaktorem, przechowywana w archiwum Instytutu Literackiego. Charles Merrill był do końca życia donatorem Stowarzyszenia Instytut Literacki Kultura.
Przez kilkadziesiąt lat wspierał finansowo polskich artystów, ale przede wszystkim pomagał szkołom na prowincji w wielu krajach Europy Środkowej i Wschodniej. Był fundatorem stypendiów dla uczniów z nowosądecczyzny. W 2002 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP.
W październiku 2017 r. Kapituła XVII, edycji Nagrody im. Jerzego Giedroycia (przyznawana przez dziennik „Rzeczpospolita”) uhonorowała Charlesa Merrilla wyróżnieniem za całokształt zasług. Zmarł kilka dni przed ogłoszeniem werdyktu i wręczeniem nagrody. Ostatnie lata życia spędził w Nowym Sączu.
