Eseista, krytyk literatury i sztuki, tłumacz.
Dzieciństwo spędził z rodzicami na placówkach dyplomatycznych w Madrycie,
Bukareszcie, Wiedniu, Królewcu i Monachium.
Wojna
W czasie II wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, a następnie w Anglii. Jednocześnie studiował ekonomię, politologię i historię w Oxfordzie. W 1944 r. walczył w Normandii, Belgii i Holandii w Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Należał do redakcji „Dziennika Żołnierza 1. Dywizji Pancernej”. Po wojnie został na Zachodzie, pracując w Międzynarodowej Organizacji ds. Uchodźców (IRO) w Neapolu i Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w Rzymie.
W Paryżu
W 1951 r. związał się z Leonor Fini - argentyńską malarką włoskiego pochodzenia i przeniósł do Paryża. W latach 1952–1973 pracował w Sekretariacie Międzynarodowym Kongresu Wolności Kultury (KWK). Był członkiem redakcji „Preuves” w latach 1953–1969. W 1955 r. współtworzył Komitet Pisarzy i Wydawców dla Europejskiej Samopomocy, przekształcony później w Fundację Europejskiej Samopomocy Intelektualnej. W latach 1973-1976 pełnił funkcję dyrektora administracyjnego Centrum Nauki o Człowieku w Paryżu, był też doradcą w Instytucie Audiowizualnym. Pisał w kilku językach, publikował w prasie angielskiej, amerykańskiej, francuskiej i niemieckiej.
W „Kulturze”
Od 1950 r. należał do bliskich współpracowników Jerzego Giedroycia. Dzięki pracy w KWK i kontaktom na Zachodzie pomagał w propagowaniu literatury polskiej i polskich pisarzy, m.in. Czesława Miłosza. Był pierwszym tłumaczem dzieł Witolda Gombrowicza na język francuski. Od 1954 r. aż do 1967 r., tj. do jej zawieszenia, należał do jury nagrody literackiej „Kultury” . W latach 1953-1955 prowadził w miesięczniku stałe rubryki: Przegląd miesięczników (czasopism), Notatki wydawnicze. Ponadto publikował eseje, refleksje i analizy poświęcone współczesnej literaturze polskiej i francuskiej, malarstwu oraz sztuce.
Dokonywał także analizy fascynacji komunizmem wśród lewicowych intelektualistów zachodnich, szczególnie interesował go fakt nieprzyjmowania przez nich do wiadomości istnienia sowieckich łagrów, procesów moskiewskich czy buntu robotników w Berlinie. Zabierał głos w kwestiach politycznych, m.in. stanął w obronie sygnatariuszy tzw. Listu 34, potępiał antysemityzm w Polsce i zdławienie protestu studentów w marcu 1968 r. W 1981 r. otrzymał Nagrodę Literacką „Kultury” im. Zygmunta Hertza.
Otrzymał nagrody: w 1964 r. Fundacji Kościelskich w Genewie; w 1965 r. Fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku; w 1981 r. polskiego PEN Clubu.
W Archiwum „Kultury” wydano:
W innych oficynach ukazały się:
