W młodości był członkiem tajnego Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, od 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego, w czasie I wojny światowej, od sierpnia 1914 r. był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od 1915 r. studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Wstąpił wówczas do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, pozostając jednocześnie w POW. Był jednym z przywódców strajku akademickiego w 1917 r..
Od listopada 1918 r. do marca 1919 r. uczestniczył w walkach o Lwów, następnie służył w Warszawie w 36 pp. W sierpniu 1919 r. organizował powstanie sejneńskie skierowane przeciw próbom przejęcia władzy nad Sejnami przez administrację litewską. Od tego czasu związany z Oddziałem II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, członek Towarzystwa Straży Kresowej. Po tzw. buncie Żeligowskiego przybył do Wilna, gdzie do końca 1920 r. był redaktorem naczelnym Gazety Wileńskiej.
W styczniu 1923 r. wyjechał do Berlina, oficjalnie jako redaktor naczelny Dziennika Berlińskiego i korespondent prasy polskiej: poznańskiego Przeglądu Porannego i Wieczoru Warszawskiego, faktycznie jako poufny przedstawiciel Związku Obrony Kresów Zachodnich przy tworzącym się wówczas Związku Polaków w Niemczech i był w 1923 r. bezpośrednim łącznikiem pomiędzy Związkiem Polaków a Warszawą. W końcu 1923 r. powrócił do Polski i przez rok pracował w banku w Warszawie.
W listopadzie 1925 r. został wysłany oficjalnie jako korespondent prasy, faktycznie jako rezydent polskiego wywiadu do Genewy, w przededniu zamachu majowego został odwołany do kraju. Wszedł do Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Po przewrocie majowym i spotkaniu z Józefem Piłsudskim został w styczniu 1927 r. doradcą rządu RP przy Związku Polaków w Niemczech. Od 1933 r. w Kownie był oficjalnie korespondentem Gazety Polskiej, a nieoficjalnie przedstawicielem państwa polskiego na Litwie (oba kraje w latach 1920–1938 nie utrzymywały oficjalnych stosunków dyplomatycznych).
Po powrocie do kraju był kierownikiem wydziału filmowego Polskiej Agencji Telegraficznej. W kwietniu 1938 r. wszedł w skład Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego. W wyborach parlamentarnych w listopadzie 1938 r. bez powodzenia kandydował do Sejmu RP V kadencji z okręgu wyborczego nr 1 w Warszawie, został wówczas wybrany do Senatu RP V kadencji z województwa lubelskiego.
12 września 1939 r. został mianowany pełnomocnikiem do zorganizowania placówki informacyjno-prasowej Ministerstwa Propagandy w Bukareszcie. 14 września wyjechał do Rumunii, 18 września, po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej przez rząd gen. Felicjana Sławoja Składkowskiego włączył się czynnie w działania grupy związanej z ambasadorem Rogerem Raczyńskim, której przewodzili radca ambasady Alfred Poniński i attaché wojskowy RP płk Tadeusz Zakrzewski. 21 września 1939 r. wystosował do premiera Składkowskiego list z wezwaniem do dymisji rządu. 6 października 1939 r. dotarł do Paryża.
Po klęsce Francji 23 czerwca 1940 r. przez Hiszpanię wyjechał do Portugalii. Wszedł do Komitetu Pomocy Uchodźcom Polskim w Lizbonie. w 1941 r. dotarł do Londynu, gdzie został zaangażowany przez ministra informacji Stanisława Strońskiego jako szef referatu niemieckiego w Dziale Dokumentacji. Stanowisko referenta sekcji niemieckiej w Ministerstwie Informacji Katelbach pełnił nieprzerwanie od lipca 1941 r. do lipca 1945 r.
Pozostał na emigracji. W latach 1945–1956 mieszkał w Londynie, współpracował blisko z gen. K. Sosnkowskim. Od 1956 r. mieszkał w Monachium i pracował w w Radiu Wolna Europa. Od 1966 r. mieszkał w Nowym Jorku. Publikował w prasie emigracyjnej. Jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
