Studiowała filozofię i polonistykę w Poznaniu. W 1934 r rozpoczęła pracę w wileńskim dzienniku „Słowo”, w którym od 1937 r. do wybuchu wojny, była redaktorką dodatku literackiego. Pracując w „Słowie” poznała Józefa Mackiewicza. Po ataku ZSRS na Polskę, przez jakiś czas, wraz z J. Mackiewiczem mieszkali w Kownie, po czym wrócili do swego domu w Czarnym Borze, pod Wilnem, gdzie mieszkali do 1944 r.. W latach 1939-40 pracowała w „Gazecie Codziennej”, wydawanej przez J. Mackiewicza. W maju 1944 r. uciekli z Wilna przed Armią Czerwoną. W Warszawie wydali trzy numery pisma „Alarm”. Przed wybuchem powstania warszawskiego wyjechali do Krakowa, na początku 1945 r dotarli do Wiednia, potem do Mediolanu. Po wyzwoleniu Włoch, B. Toporska pracowała w redakcji „Orła Białego”. Po kilku latach spędzonych w Londynie (1947-1954), gdzie współpracowała z sekcją polską „Głosu Ameryki”, przeniosła się do Monachium, gdzie pracowała w radiu „Głos Ameryki z Europy”.
W prasie emigracyjnej publikowała liczne artykuły i wiersze, głównie w londyńskich „Wiadomościach”, „Kulturze”, „Dzienniku Polskim”, „Kurierze Polskim”. Pisała powieści i malowała.
Jej pierwsza powieść „Siostry” ukazała się w 1966 r. nakładem IL i została nagrodzona przez Akademię Literacką „Wiadomości”. Spuścizna po B. Toporskiej znajduje się w Muzeum Polskim w Rapperswilu w Szwajcarii.
W 2015 r. nakładem londyńskiego wydawnictwa Kontra ukazał się tom korespondencji Barbary Toporskiej i Józefa Mackiewicza z Jerzym Giedroyciem, Juliuszem Mieroszewskim, Marią i Józefem Czapskimi, Zofią i Zygmuntem Hertzami. Zbiór blisko 370 listów opracowała Nina Karsov.
