Andrzej Grzywacz

Historyk dziejów najnowszych Polski. W 1986 r. rozpoczął studia historyczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1991 r., pisząc pracę magisterską „Wschodniopruski obszar operacyjny w polskim planowaniu wojennym 1918-1939”) pod opieką prof. dr. hab. Mariana Zgórniaka.
Pracował w kilku krakowskich liceach jako nauczyciel historii, a w 1996 r. obronił doktorat („Polskie planowanie wojenne na wschodnim kierunku operacyjnym w latach 1921-1939”). Zatrudniony w Instytucie Nauk Politycznych UJ, nadal też pracował jako nauczyciel. Jego głównym polem zainteresowań i badań były prace z zakresu historii wojskowości II Rzeczypospolitej i drugiej wojny światowej. Dwukrotnie był stypendystą Fundacji Pomocy Niezależnej Nauce i Literaturze Polskiej, otrzymał stypendium Fundacji Lanckorońskich z Brzezia. Wszystkie te stypendia wykorzystał na prace badawcze w archiwach londyńskich. Nawiązał kontakt z IL, co zaowocowało licznymi publikacjami w „Zeszytach Historycznych”.

Wybrane publikacje:

• rozdział poświęcony najnowszej historii gospodarczej w pracy zbiorowej Najnowsza historia świata 1945-1995, pod red. A. Patka, J. Rydla, J.J. Węca (Kraków 1999);
• Zbiór dokumentów ppłk. Edmunda Charaszkiewicza, wydana wspólnie z Marcinem Kwietniem i Grzegorzem Mazurem Kraków 2000;
• Armia sowiecka w ocenie polskiego kierownictwa wojskowego („Studia Rzeszowskie”, 1999, nr 6);
• Sytuacja wojskowa potencjalnych przeciwników Polski w 1922 roku („Mars: problematyka i historia wojskowości”, 1997, nr 5);
• Oddział II Sztabu Głównego w relacji płk. Józefa Englichta („Arcana”, 1999, nr 26).