Pisarz, autor powieści historycznych.
Dzieciństwo spędził w Berlinie, Moskwie i Ufie. Po śmierci matki w 1918 r. został przez ojca i macochę umieszczony w korpusie kadetów w Omsku, z którego uciekł do Harbinu w Mandżurii, gdzie zajęła się nim miejscowa Polonia. Parnicki, który do 12. roku życia mówił tylko po niemiecku i rosyjsku, nauczył się tam polskiego. W 1928 r. po śmierci ojca udał się do Lwowa, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Kleinera. Wtedy też zaczął pisać swą pierwszą powieść „Aeucjusz, ostatni Rzymianin”. Kolejne lata spędził w podróży, a do Lwowa wrócił w 1939 r. Rok później został aresztowany przez NKWD, ale już w 1941 r. odzyskał wolność.
Związek Sowiecki opuścił z Armią Andersa, a w 1945 r. wyemigrował do Meksyku. Najpierw pełnił tam funkcję attaché kulturalnego przy ambasadzie, a gdy Meksyk przestał uznawać rząd londyński, utrzymywał się z renty przyznanej mu przez Polonię.
W latach 50. publikował w „Kulturze” fragmenty swoich powieści historycznych. W 1955 r. w ramach Biblioteki „Kultury” ukazał się „Koniec zgody narodów”, a w 1963 r. został uhonorowany Literacką Nagrodą „Kultury”, przyznaną mu za całokształt twórczości.
W 1967 r. powrócił na stałe do Polski.
