Ekonomista, urzędnik ONZ, publicysta gospodarczy i ekonomiczny, bohater Powstania Warszawskiego.
Dzieciństwo spędził w Rosji i w ZSRS. Od 1922 r. mieszkał w Poznaniu, gdzie ukończył szkołę powszechną, gimnazjum matematyczno-przyrodnicze i Wydział Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, otrzymując stopień podporucznika rezerwy. W lecie 1939 r. został sekretarzem wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego.
W wojnie 1939 roku walczył jako dowódca zwiadu 3. Baterii 7. Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Został ranny, trafił do niewoli, w 1940 r. został zwolniony. Zamieszkał w Warszawie, gdzie związany z Szarymi Szeregami prowadził szkolenia samochodowe. W 1941 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie również prowadził szkolenia samochodowe i działalność konspiracyjną. Został aresztowany przez Gestapo, zwolniony z więzienia po kilku miesiącach.
W lecie 1944 r. wrócił do Warszawy. Został oficerem do specjalnych poruczeń dowódcy batalionu Zośka. W drugim dniu powstania został dowódcą plutonu pancernego (w plutonie były dwa zdobyte czołgi niemieckie). Pluton brał udział w akcji zdobycia Gęsiówki. Po walkach na Woli przedarł się na Stare Miasto. Walczył w Śródmieściu, na Czerniakowie i na Mokotowie. Dostał się do niewoli, z której uciekł.
Po wojnie prowadził w Zakopanem szkołę samochodową, nie ujawnił się przed nowymi władzami jako żołnierz AK. Od 1946 r. pracował w Centralnym Urzędzie Planowania w Warszawie. W 1947 r, podczas podróży po Polsce poznał sekretarza Europejskiej Komisji Gospodarczej Gunnara Myrdala, dzięki któremu wyjechał wraz z rodziną z Polski. W 1948 r. i zaczął pracę w Genewie w EKG ONZ. Pod koniec lat 50. w ramach misji pokojowej znalazł się w Kongu Belgijskim. Od połowy lat 60. zajmował się w ramach ONZ projektami rozwojowymi dla Europy Wschodniej (w ramach tych działań proponował m.in. program regulacji Wisły). Pod koniec lat 60. przebywał z misją w Czadzie. Na początku lat 70. odpowiadał w ONZ za politykę antynarkotykową.
Był pionierem propagowania naturalnych źródeł energii i oszczędnych metod ogrzewania i gotowania, przywracania w Afryce i Azji tradycyjnych metod i narzędzi w uprawach rolnych, filtrowania wody i spalania olejów uzyskiwanych z niejadalnych roślin.
Współpraca i korespondencja Jerzego Giedroycia z Wacławem Micutą została nawiązana w 1950 r. dzięki pośrednictwu prof. Adama Rose. Rezultatem było wiele artykułów na tematy ekonomiczne i gospodarcze, podpisane pseudonimami: Konstanty Brzóska, J. Kamiński i Jan Kowalski. Były to doskonale udokumentowane, absolutnie unikatowe w prasie emigracyjnej teksty, na temat zmian w strukturach gospodarczych powojennej Polski.
Z racji pełnionych funkcji Wacławowi Micucie zależało na zachowaniu w tajemnicy współpracy z Kulturą. Kiedy, najprawdopodobniej w związku z jego kandydaturą na profesora, została ona ujawniona, zakończył ją. Redaktor za pośrednictwem Jerzego Stempowskiego próbował wielokrotnie, za każdym razem zapewniając pełną dyskrecję, skłonić go do odnowy kontaktów.
