Pisarz, publicysta, dziennikarz. W 1936 r. rozpoczął studia polonistyczne na UW. W 1938 r. otrzymał Nagrodę Młodych Polskiej Akademii Literatury za pracę poświęconą poezji Skamandrytów.
W 1940 r. aresztowany przez Gestapo we Włocławku. Skazany na karę śmierci zamienioną na 30 lat obozu. Więziony, przebywał w obozach koncentracyjnych m.in.: w Inowrocławiu, Budziszynie, w Zwickau.
Po uwolnieniu przez Aliantów przedostał się do obozu Dipisów (Displased Persons) w Harem nad Ems, na granicy holendersko-niemieckiej. W 1947 r. przeniósł się do Londynu. Pracował w sekcji polskiej Radia BBC, współpracował z emigracyjnymi pismami m.in. „Wiadomościami”. W 1953 r. rozpoczął pracę w Rozgłośni Polskiej RWE i przeniósł się do Monachium.
Pod pseudonimem Tadeusz Olsztyński prowadził przez lata znane i lubiane audycje polityczne i kulturalne tj. „Panoramę dnia” oraz cotygodniowe gawędy „Przy kawiarnianym stoliku”. Należał do jury nagrody literackiej tzw. „Akademii Grydzewskiego”. Redagował też pismo „Polacy na świecie” (w latach 1945-1953). Jako reporter towarzyszył Janowi Pawłowi II we wszystkich podróżach zagranicznych (do 1986 r.), z wyjątkiem pielgrzymek do Polski.
Należał do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, Światowego Związku Polaków i do Polskiego Ruchu Wolnościowego „Niepodległość i Demokracja” (w latach 1945-1992). Był Delegatem Rządu RP w Londynie na Niemcy. W 1990 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Bydgoszczy.
Otrzymał nagrodę im. A. Jurzykowskiego w 1971 r..
Współpracę z „Kulturą” rozpoczął opowiadaniem "Weronika i Polifem" w czerwcowym numerze z 1948 r. Obok utworów literackich publikował recenzje, teksty dotyczące literatury polskiej w kraju i na emigracji. Należał do grona współpracowników „Kultury”, piszących artykuły na tematy niemieckie, w tym stosunków polsko-niemieckich, przekładał też teksty z języka niemieckiego. Był zwolennikiem pojednania polsko-niemieckiego. Należał m.in. do Bawarskiej Akademii Literatury.
Okres intensywnej współpracy z Instytutem Literackim trwał do początków lat 70.
