Pisarz, autor opowiadań, powieści i artykułów.
Urodził się i mieszkał w Warszawie, gdzie przeżył powstanie i pozostał do października 1944 r. Potem, razem z matką, mieszkał kolejno w Częstochowie, Hajdukach na Śląsku i Wrocławiu. W Warszawie uczył się w Państowym Liceum Techniczno-Teatralnym, z którego został wyrzucony po pół roku. Mając szesnaście lat zaczął pracować jako szofer, najpierw przy zwozie drewna, a później dla Państwowej Agencji Drzewnej PAGED. W 1951 r. wrócił do Warszawy, gdzie był kierowcą, był też dziennikarzem „Trybuny Ludu”.
Sukces
Od 1953 r. pod opieką Bohdana Czeszki i Igora Newerlego uczył się pisać. Publikował opowiadania i książki. Był niezwykle popularny. Po 1956 r. i zwrocie Gomułki ku rygorystycznej linii ideologicznej Hłasce nie pomogło ani członkostwo w Związku Literatów Polskich, ani zasługi, które wcześniej zapewniły mu mieszkanie na Ochocie.
Emigracja
W 1958 r. wyemigrował i zamieszkał w Maisons-Laffitte, regularnie nadużywając cierpliwości gospodarzy. Biblioteka „Kultury” publikowała jego opowiadania i powieści – pięć pozycji na przestrzeni jedenastu lat, od „Cmentarzy” i „Następnego do raju” po ostatnią powieść „Piękni dwudziestoletni”. „Kultura” drukowała też jego liczne opowiadania, a także uhonorowała go Nagrodą Literacką „Kultury” dla pisarza krajowego za rok 1957.
Z Paryża Hłasko przeprowadził się do Berlina Zachodniego, skąd próbował wrócić do Polski. W nastepnych latach mieszkał w Izraelu, odwiedził Stany Zjednoczone, w Londynie wziął ślub z aktorką Sonją Ziemann, by niebawem się z nią rozwieść. Umarł w Wiesbaden po zażyciu mieszanki alkoholu i środków nasennych.
