1910 Przychodzi na świat 27 lutego w Warszawie, przy ulicy Kruczej 40.
1928 Zdaje maturę i rozpoczyna studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.
1929 Przerywa studia. Pracuje w Łodzi w kancelarii notarialnej.
1933 Zdaje egzamin notarialny. Zostaje pierwszą kobietą, kandydatką na to stanowisko.
1939 W lutym zostaje żoną Zygmunta Hertza. Wybucha II wojna światowa.
1940 W Stanisławowie odnajduje męża, w trakcie podróży powrotnej do Warszawy, we Lwowie, zostają aresztowani przez NKWD i zesłani do Maryjskiej ASRS.
1941 Uwolnienie na mocy układu Sikorski-Majski. Oboje wstępują do Armii Polskiej w ZSRS. Pracuje w redakcji „Orła Białego” w Buzułuku.
1942 Poznaje Józefa Czapskiego, pracuje w Jungi-Jul, gdzie wówczas stacjonował sztab armii. W sierpniu zostaje ewakuowana na Bliski Wschód.
1943 Pracuje w redakcji „Parady”, w Kairze. W Quizil Ribat w Iraku poznaje Jerzego Giedroycia.
1944 Dociera wraz 2. Korpusem do Włoch. Pracuje w redakcji „Dziennika Żołnierza APW” we Florencji, potem w Bolonii.
1945 Zakończenie II wojny światowej, Zofia Hertz wraz z mężem pozostają na uchodźstwie i nadal służą w 2. Korpusie Polskim Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
1946 W lutym w Rzymie powstaje Instytut Literacki. Zofia prowadzi sekretariat oficyny. Zostaje najbliższą współpracowniczką Jerzego Giedroycia.
1947 Ukazuje się pierwszy numer „Kultury”. Instytut Literacki przenosi się do Paryża.
1948 Zostaje zdemobilizowana, uzyskuje status uchodźcy politycznego we Francji.
1962 Od numeru czerwcowego „Kultury” prowadzi rubrykę „Humor krajowy”.
1979 Umiera Zygmunt Hertz.
2000 Po śmierci Redaktora Zofia Hertz zostaje dyrektorem Instytutu Literackiego. Wydaje ostatni - 637. - numer „Kultury”.
2001 Z rąk mera Maisons-Laffitte otrzymuje Medaille d’Or de la Ville.
2003 Umiera 20 czerwca w szpitalu w Maisons-Laffitte.
