Pisarka, tłumaczka, kustoszka i księgarka.
Z domu Górska. Uczęszczała do gimnazjum i liceum w Radomiu. Podczas II wojny światowej brała udział w tajnych kompletach. Była łączniczką ZWZ, do którego wciągnął ją ojciec. Aresztowana w 1941 r., została skazana na śmierć. Wykonanie wyroku odroczono, więziona w Radomiu i Pińczowie, a później w Ravensbrück. Jako jedna z najmłodszych więźniarek była chroniona przez towarzyszki, pod koniec wojny została przeniesiona do obozu w Neu-Rohlau, gdzie pracowała w fabryce porcelany. W czasie, kiedy przebywała w więzieniach i obozach pisała wiersze, a w jej późniejszej twórczości prozatorskiej wyraźnie widać ślady tamtego okresu.
Po wyzwoleniu obozu, za pomocą Polskiego Czerwonego Krzyża przedostała się do Włoch, gdzie zdała maturę i poznała przyszłego męża, Kazimierza Romanowicza. Przeprowadziła się do Paryża, gdzie rozpoczęła studia na romanistyce na Sorbonie.
Wraz z mężem prowadziła wydawnictwo i księgarnię Libella, a od 1959 r. także Galerię Lambert. Ich aktywność wydawnicza i wystawiennicza trwała do 1993 r.. Zofia Romanowiczowa ostatnie lata życia spędziła w Lailly-en-Val.
Pierwszym opublikowanym tekstem pisarki było opowiadanie „Tomuś”, poświęcone urodzonemu w więzieniu w Pińczowie dziecku, wydrukowane w „Orle Białym” w 1945 r. Po wojnie drukowała swoje teksty w „Wiadomościach”, „Kulturze”, a także sporadycznie w czasopismach krajowych. W Galerie Lambert wystawiała prace Józefa Czapskiego, często gościła także w Maisons-Laffitte.
Od 1955 r. publikowała w „Kulturze” opowiadania, fragmenty książek i tłumaczenia. W Bibliotece „Kultury” ukazały się jej dwie powieści – „Skrytyki” (1980) i oparta na biografii pisarki „Na wyspie” (1984). W 1985 r. uhonorowana Nagrodą Literacką „Kultury” im. Zygmunta Hertza.
