Na ręce Redaktora wyrazy współczucia dla całego Instytutu Literackiego.

„Problem niemiecki jest niezmiernie ważny... W Polsce tego problemu się zupełnie nie rozumie... Umierają ze strachu przed Niemcami, szukając poparcia w Moskwie i dochodzą do głosu tak obłędne koncepcje, jak chęć zatrzymania garnizonów sowieckich, które miałyby nas bronić przed ewentualną agresją niemiecką”.

Bartoszewski jest gotowy przyjąć zobowiązanie – choć uważa, że byłoby to poświęcenie z jego strony, bo musiałby „pokonać wstręt reprezentowania państwa, na czele którego stoi  Jaruzelski” – ale nikt mu ani Bonn ani Wiednia na razie nie zaproponował... 

Giedroyc prosi Bartoszewskiego o włączenie się do akcji przyznania literackiej Nagrody Nobla Herbertowi.

„Zbyt wielu mówi dziś, że uważają się za Pana uczniów, więc ja tego nie powtórzę” pisze Bartoszewski, szczerze dziękując Giedroyciowi za to „jak pojmował i praktykował obowiązek wobec PAŃSTWA”.

Dziękując za miłe słowa Bartoszewskiego, Redaktor przyznaje, że jest coraz bardziej przygnębiony i patrzy z rozczarowaniem w jak niewielkim stopniu idee przedstawiane na łamach „Kultury” są brane pod uwagę przez polityków polskich. A jest kilku świetnych specjalistów, których można by wykorzystać – wylicza Redaktor: Sienkiewicz, Zieliński...