Językoznawca i publicysta.
Skończył gimnazjum w Lublinie, a potem polonistykę w Uniwersytecie Warszawskim (1934 r.) i lituanistykę w Uniwersytecie Kowieńskim (1937 r.). W latach 1937-1938 był asystentem i lektorem języka litewskiego w UW. W tym czasie współpracował też z Komisją Językową PAU. Od 1938 r. do 1939 r. był attache prasowym Poselstwa RP w Kownie.
W latach 1939·1941 pracował w Prezydium Rady Ministrów w Angers i w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych RP w Londynie. Od 1941 r. do końca wojny zajmował się kwestiami związanymi z państwami bałtyckimi w Ministerstwie Spraw Zagranicznych RP. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii i poświęcił się pracy naukowej. Od 1947 r. do 1949 r. był starszym asystentem przy katedrze slawistyki uniwersytetu w Lund (Szwecja). W 1949 r. został wykładowcą filologii polskiej w University of Glasgow w Szkocji. W 1953 r. doktoryzował się w Uniwersytecie Londyńskim. Ze względu na stan zdrowia odszedł z pracy, zmarł przedwcześnie w wieku 48 lat.
Prócz prac ściśle naukowych publikował teksty popularyzatorskie, poświęcone językowi polskiemu, jego historii i kontekstom lingwistycznym. Pisał do wielu pism emigracyjnych m.in. do londyńskich „Wiadomości”, „Dziennika Polskiego” i „Dziennika Żołnierza”, „Orła Białego” i „Kultury”. Maria Danilewicz Zielińska w swym opracowaniu Szkice o literaturze emigracyjnej (Biblioteka Kultury nr 289, 1978 r.) określa Westfala słowami „instytucją jednego człowieka”. „Do śmierci był autorytetem w sprawach językowych, stróżem poprawności językowej i, co było jego ciekawą specjalnością, recenzentem nowowydanych książek pod kątem indywidualnych cech języka ich autorów” - pisała.
Jego debiut na łamach „Kultury” to do dziś cytowana rozprawa pt. „Radziecki czy sowiecki” na temat terminologii narzucanej przez peerelowską biurokrację. Tekst ten został wydrukowany w „Kulturze” dwa razy: w 1950 r. nr 7/33-8/34 i w 1973 r. nr 7/310-8/311.
Rozsiane po kilkudzisięciu pismach emigracyjnych teksty Westfala zebrała i wydała swym nakładem wdowa po uczonym - Krystyna Westfalowa (Teka językowa wyd. Biblioteka Instytutu Polskiego i Muzeum Sikorskiego w Glasgowie, Glasgow, 1975 r.) Jeszcze za życia autora, nakładem londyńskiego „Veritasu” wyszła jego znakomita Rzecz o Polszczyźnie (Londyn, 1956 r.)
W 1990 r., dzięki funduszowi zapisanemu w testamencie przez Krystynę Westfal, ustanowiono w uniwersytecie w Glasgow stypendium Jego imienia. Jest przyznawane corocznie, najlepszemu szkockiemu studentowi zajmującemu się badaniem historii literatury i języka polskiego.
W 2014 r. prof. Henryk Duda (KUL) pisał o Westfalu: „(…) Lektura jego tekstów pokazuje, że można go nazwać prekursorem feministycznych badań nad językiem, był „prekursorem lingwistyki płci”. (Stanisław Westfal. Zapomniany prekursor lingwistyki płci, Lublin, 2014 r.)
