Zdjęcie
Wacław Micuta, Warszawa 2006 r.. Fotografia pochodzi z Archiwum Historii Mówionej Domu Spotkań z Historią i Ośrodka KARTA. / Sygn. sm00657
© INSTYTUT LITERACKI

Powiązane postacie:

Biografia


Wacław Micuta

Publicysta
ur. 6 grudnia 1915 r. r. w Piotrogrodzie
zm. 21 września 2008 r. w Genewie
Pseudonim: Wacek, Konstanty Brzóska, K. Brzóska, J. Kamiński, Jan Kowalski, Wacław Micuta

Ekonomista, urzędnik ONZ, publicysta gospodarczy i ekonomiczny, bohater Powstania Warszawskiego.
Dzieciństwo spędził w Rosji i w ZSRS. Od 1922 r. mieszkał w Poznaniu, gdzie ukończył szkołę powszechną, gimnazjum matematyczno-przyrodnicze i Wydział Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, otrzymując stopień podporucznika rezerwy. W lecie 1939 r. został sekretarzem wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego.
W wojnie 1939 roku walczył jako dowódca zwiadu 3. Baterii 7. Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Został ranny, trafił do niewoli, w 1940 r. został zwolniony. Zamieszkał w Warszawie, gdzie związany z Szarymi Szeregami prowadził szkolenia samochodowe. W 1941 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie również prowadził szkolenia samochodowe i działalność konspiracyjną. Został aresztowany przez Gestapo, zwolniony z więzienia po kilku miesiącach.
W lecie 1944 r.  wrócił do Warszawy. Został oficerem do specjalnych poruczeń dowódcy batalionu Zośka. W drugim dniu powstania został dowódcą plutonu pancernego (w plutonie były dwa zdobyte czołgi niemieckie). Pluton brał udział w akcji zdobycia Gęsiówki. Po walkach na Woli przedarł się na Stare Miasto. Walczył w Śródmieściu, na Czerniakowie i na Mokotowie. Dostał się do niewoli, z której uciekł.
Po wojnie prowadził w Zakopanem szkołę samochodową, nie ujawnił się przed nowymi władzami jako żołnierz AK. Od 1946 r. pracował w Centralnym Urzędzie Planowania w Warszawie. W 1947 r, podczas podróży po Polsce poznał sekretarza Europejskiej Komisji Gospodarczej Gunnara Myrdala, dzięki któremu wyjechał wraz z rodziną z Polski. W 1948 r. i zaczął pracę w Genewie w EKG ONZ. Pod koniec lat 50. w ramach misji pokojowej znalazł się w Kongu Belgijskim. Od połowy lat 60. zajmował się w ramach ONZ projektami rozwojowymi dla Europy Wschodniej (w ramach tych działań proponował m.in. program regulacji Wisły). Pod koniec lat 60. przebywał z misją w Czadzie. Na początku lat 70. odpowiadał w ONZ za politykę antynarkotykową.
Był pionierem propagowania naturalnych źródeł energii i oszczędnych metod ogrzewania i gotowania, przywracania w Afryce i Azji tradycyjnych metod i narzędzi w uprawach rolnych, filtrowania wody i spalania olejów uzyskiwanych z niejadalnych roślin.
Współpraca i korespondencja Jerzego Giedroycia z Wacławem Micutą została nawiązana w 1950 r. dzięki pośrednictwu prof. Adama Rose. Rezultatem było wiele artykułów na tematy ekonomiczne i gospodarcze, podpisane pseudonimami: Konstanty Brzóska, J. Kamiński i Jan Kowalski. Były to doskonale udokumentowane, absolutnie unikatowe w prasie emigracyjnej teksty, na temat zmian w strukturach gospodarczych powojennej  Polski.
Z racji pełnionych funkcji Wacławowi Micucie zależało na zachowaniu w tajemnicy współpracy z Kulturą. Kiedy, najprawdopodobniej w związku z jego kandydaturą na profesora, została ona ujawniona, zakończył ją. Redaktor  za pośrednictwem Jerzego Stempowskiego próbował wielokrotnie, za każdym razem zapewniając pełną dyskrecję, skłonić go do odnowy kontaktów. 
 

Pomiń sekcję linków społecznościowych Facebook Instagram Vimeo Powrót do sekcji linków społecznościowych
Powrót na początek strony