Dziennikarz, publicysta, działacz emigracyjny.
Urodził się w Starej Birczy na Pogórzu Przemyskim. W 1930 r. ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1926 r. rozpoczął pracę dziennikarską. Relacjonował życie stolicy dla „Dziennika Lwowskiego”, współpracował także z „Buntem Młodych”, „Drogą” oraz „Berliner Tageblatt”. Do momentu wybuchu wojny był polityczno-parlamentarnym korespondentem francuskiej agencji prasowej Havas. Aktywnie działał w Klubie Sprawozdawców Sejmowych, gdzie w latach 30. poznał Jerzego Giedroycia, ówczesnego urzędnika w Ministerstwie Rolnictwa.
Po ucieczce z oblężonej Warszawy we wrześniu 1939 r. Heydenkorn wpadł w ręce NKWD. Został zesłany do łagrów w Woroneżu i Dniepropietrowsku, gdzie wydawał radiowy biuletyn. Odzyskał wolność po układzie Sikorski – Majski, a nastepnie zgłosił się do formującej się w Tatiszczewie Armii Polskiej, z którą dotrarł aż do Włoch. W II Korpusie gen. Andersa ponownie spotkał się z Giedroyciem. W wojsku pozostał aktywny dziennikarsko – pisywał do „Kuriera Polskiego w Bagdadzie”, a od 1944 r. redagował „Dziennik Żołnierza”, aż do jego likwidacji w 1946 r. Po demobilizacji II Korpusu w Anglii, współpracował z licznymi efemerycznymi pismami emigracyjnymi. Nie widząc dla siebie perspektyw na Wyspach, w listopadzie 1949 r. wyjechał do Kanady.
Za oceanem osiadł w Ontario, gdzie podjął pracę w „Głosie Polskim”, a następnie w „Związkowcu”, którego wkrótce został redaktorem naczelnym. W krótkim czasie uczynił z niego najistotniejszy i najpopularniejszy periodyk kanadyjskiej Polonii. Stworzył rozległą sieć korespondentów oraz reporterów, dostarczających m.in. relacji z Polski. Dzięki uczestnictwu w rządowych delegacjach kanadyjskich, do kraju niejednokrotnie jeździł sam Heydenkorn, wykraczając przy tym poza obowiązki dziennikarskie. Dzięki swoim kontaktom w ojczyźnie i na emigracji, przyczynił się m.in. do zwrotu zdeponowanych w Kanadzie skarbów wawelskich. W 1977 r. zrezygnował z kierowania „Związkowcem” i zaangażował się w działalność naukową, uczestnicząc w międzynarodowych sympozjach i pisząc artykuły o charakterze socjologicznym. Poświęcił się zagadnieniom etnicznym, analizował strukturę społeczną i aktywność kanadyjskiej Polonii oraz dorobek pamiętnikarski emigrantów. Redagował również publikacje wydawane w Kanadyjsko-Polskim Instytucie Badawczym, którego był jednym z współzałożycieli. Działał w Multicultural History Society of Ontario, gdzie stworzył dział archiwalnych materiałów polonijnych. W 1994 r. instytucja ustanowiła stypendium imienia Heydenkorna dla młodych badaczy, zajmujących się problematyką etniczną w Kanadzie.
Z „Kulturą” współpracował od 1952 r., najczęściej informując o sytuacji Polonii w Kanadzie. Pisał także o relacjach polsko-ukraińskich, a jego kontakty w środowisku ukraińskich działaczy na obczyźnie były nieocenione dla rozwoju pisma. Ponadto, w miesięczniku publikował liczne recenzje, przeważnie traktujące o najnowszych wydawnictwach emigracyjnych. W 1981 r. został uhonorowany Nagrodą Przyjaźni i Współpracy „Kultury”. Po jego śmierci w 1999 r., Jerzy Giedroyc pożegnał go osobistym wspomnieniem, apelując o powstanie pracy, uświetniającej pamięć przyjaciela: („W każdym razie powinna być opracowana monografia Jemu poświęcona - świetnemu dziennikarzowi, który był jednocześnie naukowcem, działaczem społecznym, i bardzo dobrym człowiekiem.”)
