Kompozytor, pianista, orientalista, krytyk i pisarz muzyczny.
Od 1920 r. mieszkał w Warszawie. W 1931 r. ukończył filologię klasyczną i orientalną w Uniwersytecie Warszawskim, studia te kontynuował w Paryżu. W 1932 r. zadebiutował jak krytyk muzyczny, publikował dwutygodniku Zet i Prosto z mostu. W 1935 r. został doktorem filologii hinduskiej i gramatyki języków indoeuropejskich. W 1937 r. się habilitował. Przed wojną redagował pisma Muzyka Współczesna i Muzyka Polska.
W czasie okupacji współpracowal z Armią Krajową, w 1942 był kurierem.
Po Powstaniu Warszawskim, wraz z matką znalazł się w obozie koncentracyjnym w Sztutowie, potem w Hamburgu, skąd jako obywatel szwajcarski został zwolniony. W listopadzie 1944 r. zamieszkał w Lozannie.
W 1945 r. rozpoczął pracę uniwersytecie lozańskim, był lektorem rosyjskiego i języków orientalnych, następnie prowadził wykłady o językach i cywilizacjach słowiańskiej i orientalnej. W 1957 r. został profesorem. Pracował też w uniwersytecie fryburskim.
Był kompozytorem, jego utwory były wykonywane podczas wielu europejskich festiwali m.in. wielokrotnie na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień.
Jego związki z Instytutem Literackim rozpoczęły się publikacją przedmowy do jednej z pierwszych książek wydanych przez oficynę, czyli Portretu Kanta, esejów autorstwa Bolesława Micińskiego. W Kulturze pojawiały się jego teksty poświęcone muzyce i literaturze. Pod pseudnimem Jerzy Zawadzki, napisał recenzję książki Chopin Kazimierza Wierzyńskiego i kilka innych tekstów, m.in. o Andrzeju Panufniku (nr 11/85 1954 r.).
