Krytyk literacki, poeta, publicysta.
Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i dziennikarstwo w Wyższej Szkole Dziennikarskiej. Debiutował tomem wierszy w 1928 r. Rozpoczął pracę redaktorską w „Ruchu Akademickim” w 1932 r. W okresie międzywojennym współpracował m.in. z „Rodziną Polską”, „ABC”, „Prosto z mostu”, „Zwierciadłem”.
Po klęsce wrześniowej znalazł się w Wilnie, gdzie współpracował z Teatrem Polskim na Pohulance oraz publikował teksty w „Kurierze Wileńskim”. W czerwcu 1941 r., po włączeniu Litwy do ZSRS, został zesłany do łagru na Uralu, w okolicach Świerdłowska. Zwolniony na mocy układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Polskiej na Wschodzie w 1942 r. i został ewakuowany na Bliski Wschód.
Pracował w Centrum Informacji, współredagował pismo „W drodze” w latach 1943-1946. Publikował też w: „Ku wolnej Polsce”, „Kurierze Polskim w Bagdadzie”, „Gazecie Polskiej”, „Orle Białym”.
W 1947 r. osiadł w Wielkiej Brytanii, współpracował z pismami emigracyjnymi, m.in. londyńskimi „Wiadomościami”, których nagrodę za szkic literacki lub esej otrzymał w 1962 r. W latach 1952-1971 pracował w sekcji polskiej BBC. W 1954 r. otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie za twórczość krytyczną.
Jerzego Giedroycia poznał w czasie wojny, zapewne w Jerozolimie. Natomiast pierwszy tekst ogłosił w październikowym numerze „Kultury” w 1953 r. Szczytowy okres współpracy z Instytutem i Giedroyciem przypadł na czas „odwilży” i Października w Polsce, tj. na lata 1954-1959, kiedy to wydrukował kilka tekstów politycznych w „Kulturze”. Później pisywał rzadziej, ogłaszając głównie artykuły dotyczące życia kulturalnego emigracji, m.in. recenzje teatralne.
