Studiowała filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie wojny była łączniczką w AK o pseudonimie Ewa. Kierowała tzw. zewnętrzną łącznością, tj. z Inspektoratami i bezpośrednio z brygadami w terenie.
W 1944 r. została aresztowana przez Rosjan i skazana na 10 lat obozu pracy. Była torturowana i więziona m.in. w obozie w Prawieniszkach na Litwie, potem zesłana na Syberię. Po z wyjściu z Gułagu dostała nakaz dożywotniego osiedlenia w kołchozie. Do Polski wróciła w 1955 r.
Studia ukończyła w 1957 r. na Uniwersytecie Warszawskim. W lutym 1978 r. została członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskała w 1988 r.
Zajmowała się przede wszystkim historią filozofii nowożytnej, była wykładowczynią w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, członkinią PAU i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Opublikowała m.in.: Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864 (1964), Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem (1975), Przeszłość i interpretacje (1987), Ślad i obecność (2002), Kwintet metafizyczny (2005).
W Instytucie Literackim pod psudonimem Wiktoria Kraśniewska opublikowała tom wspommnień z sowieckiej niewoli Po wyzwoleniu 1944-1956 (1985).
W 1995 r. została odznaczona Orderem Orła Białego, w latach 2001-2005 była kanclerzem kapituły orderu. Zrezygnowała z tej funkcji po wypowiedzi ówczesnego prezydenta elekta Lecha Kaczyńskiego, który powiedział: Od prezydenta Kwaśniewskiego najwyższe odznaczenia, co niestety, tyczy się też Orderu Orła Białego, dostają ludzie zasłużeni. Są rzeczywiście zasłużeni - ale dla PRL.
