Pisarz, reporter, publicysta.
Uczył się w Warszawie, studiował prawo w Krakowie. Po wybuchu I wojny światowej uniknął służby wojskowej dzięki sfałszowanemu świadectwu zdrowotnemu. W 1916 r. ożenił się z Zofią z Małagowskich. Powojenne lata spędził na pisaniu tekstów do prasy i tworzeniu reklam. Był współzałożycielem wydawnictwa Rój i autorem tak znanych w dwudziestoleciu książek, jak „Na tropach Smętka” i „Szczenięce lata”.
W czasie II wojny światowej został korespondentem wojennym przy 2. Korpusie Polskim i brał udział w bitwie pod Monte Cassino, którą opisał w trzytomowym, najbardziej znanym swym dziele.
W 1947 r. osiadł w Londynie, gdzie dołączyła do niego żona, i od tego czasu zaczął pisać dla „Wiadomości” Grydzewskiego. Dwa lata później w „Kulturze” opublikował tekst pt. „Klub trzeciego miejsca”. Ten szeroko dyskutowany na łamach prasy emigracyjnej artykuł domagał się dla Polski zachowania neutralności między Wschodem a Zachodem. Giedroyc wydał go w osobnej broszurze.
Dalsza współpraca z Giedroyciem nie układała się dobrze. Redaktor kilkakrotnie odmówił pisarzowi publikacji jego prozy, a także po jakimś czasie uznał polityczne postulaty „Klubu…” za niemożliwe do realizacji. Artykuły Wańkowicza ukazywały się w „Kulturze” sporadycznie, do końca lat 50.
Wańkowicz w 1949 r. zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, skąd wrócił do PRL-u w 1958 r., zachowując obywatelstwo amerykańskie. Publikował do 1964 r., kiedy podpisał i wysłał do Radia Wolna Europa tzw. List 34, w którym potwierdzał rozczarowanie polityką kulturalną Polski Ludowej. W wytoczonym mu za to procesie został skazany na trzy lata więzienia, ale kary nigdy nie odbył.
Umarł w Warszawie.
