„W sumie lepiej kamienie tłuc niż być w tych czasach polskim dziennikarzem” – żali się Mieroszewski porucznikowi Giedroyciowi.

List do Redaktora, w którym Mieroszewski pisze o chęci nawiązania stałej współpracy z „Kulturą”, związanej z decyzją o utrzymywaniu się z pisania. „Przez kilka miesięcy byłem pomocnikiem kucharskim w polskiej firmie na Oxford Street. Po tym ukończyłem kurs tapicerski i robiłem tapczany, kanapy i fotele. Wszystko to dosyć męczące i mało dochodowe. (...) Tak oto po półtorarocznym eksperymentowaniu wróciłem na punkt wyjściowy i żyję z pióra”.

„...Sytuacja Kultury nie jest wesoła, a właściwie biorąc katastrofalna, ale mam nadzieję, że pismo mimo wszystko utrzymam, ku radości Grydzewskiego, Nowakowskiego i innych przyjaciół” – ironizuje J. Giedroyc, który właśnie ruszył do pracy po ciężkim zapaleniu spojówek.

Redaktor cieszy się z odzyskanej całkowitej niezależności, która jednak oznacza kłopoty finansowe. Na pomoc przychodzi Małcużyński, który przeznaczy dochód z dwóch koncertów na „Kulturę”, a później Czapski jedzie do Ameryki...

Redaktor opisuje Mieroszewskiemu spotkanie z urzędnikiem z Pałacu Prezydenckiego, który podkreślał  „jaką niebywałą przysługę oddaliśmy de Gaulle tym artykułem" i jakie tekst ten wywołał poruszenie w innych kancelariach. Chodzi o artykuł Kawałkowskiego z „Kultury” nr 9/1962. Redaktor pisze też o wizycie Iwaszkiewicza w „Kulturze”(ale tylko „na górce” u Czapskiego) i komentarzach o roli Giedroycia.

Kor Red Juliusz Mieroszewski, teka 503.

W odpowiedzi na list Inki Mieroszewskiej z opisem stanu zdrowia Londyńczyka, Giedroyc przesyła pełen niepokojów list. „Twoja choroba odbija się fatalnie na K. Sytuacja trobi się coraz bardziej zaplątana i skomplikowana i brakuje tu Twojego pióra, nie mówiąc już o tym, że czuję się całkowicie osamotniony; nie ma nikogo z kim możnaby przedyskutować i się poradzić i coraz ciężej idzie mi z K.” Choroba Mieroszewskiego, zakończona śmiercią, okazała się dla „Kultury” dużym ciosem.